De punt die een lijn wilde worden

Op deze pagina vind je de Nederlandse vertaling van het prachtige spoken-word stuk The Story of the Straight Line van Nynke Laverman. Een verhaal dat raakt door zijn eenvoud en zijn diepte: over een kleine punt die maar vooruit blijft gaan, harder, sneller, rechter. Op weg naar het worden van de langste lijn ter wereld. Tot hij zichzelf onderweg kwijtraakt en pas in het buigen, de beweging, zijn eigen vorm terugvindt.

Er was eens
Een punt
Een minuscule, bijna onzichtbare punt
Met grote ambities
Hoewel hij van nature rond was
Had hij het idee dat er meer moest zijn
En hij besloot om anders te zijn
Om iedereen achter zich te laten
En een lijn te worden
Een rechte lijn
En niet zomaar een gewone rechte lijn
Die je her en der zag
Zoals een dennennaald, nee
Hij was erop gebrand
Om de langste rechte lijn ooit te worden
Dus daar ging hij
Die koppige kleine punt
Zichzelf naar voren duwend
Zichzelf vooruit persend
In zijn nieuwe creatie glijdend
Met grimmige vastberadenheid
In het begin kreeg hij niet veel aandacht
Eekhoorn en Ree sprongen opzij toen hij langskwam
Raaf schrok zich wild en staarde hem na
Een gigantische worm die zo snel bewoog?
Op een ochtend kwam de Lijn aan in een dorp
Waar de Mensen rond open ruimtes leefden
In ronde hutten die in cirkelvormen stonden
Ze vroegen hem om wat rustiger aan te doen
En omdat ze geïnteresseerd leken, deed hij dat
Hij stelde zichzelf voor:
Ik ben de langste rechte lijn ooit gezien
Als je slim bent, loop je met me mee
Ik zou deze kans niet missen
Want dat eindeloze rondgaan in cirkels
Brengt je helemaal nergens!
Als je ergens wilt komen, kom dan met mij mee
Ik breng je er in één rechte lijn naartoe
Geen woord gelogen, dat zul je zien
Het viel stil en de Lijn wist
Ze hadden alleen nog een extra zetje nodig:
Je raakt de weg nooit meer kwijt
Als je met mij meeloopt
Ik hou me aan het script
Je zult nooit meer verdwalen, dat staat vast
Ik ga altijd vooruit
Ik pauzeer nooit, ik blijf nooit hangen
Ik ben een eindeloze wijsvinger, die naar voren wijst
Loop met me mee, recht de toekomst in
Waarom over je schouder kijken
Om te zien dat je ouder wordt?
Loop met me mee de hemel in
Loop met me mee en kijk niet om
In een stijgende lijn gaan we
Gefocust op het enige spoor
Dat ons rechtstreeks naar de belofte leidt
Van nieuw, beter, meer
Begin nu aan je nieuwe leven
Waar wacht je nog op?
Het klonk als een goed verhaal
En de Mensen vroegen zich openlijk af:
Waarom hadden ze hier zelf nooit aan gedacht?
Ze kenden rechte lijnen, dat zeker
Maar de lijnen die ze hiervoor om zich heen zagen
In Boom, Steen, de veer van Vogel
Bogen uiteindelijk
Of kromden
Of eindigden heel snel
De Mensen gingen de Lijn volgen
Ze gingen geloven in de Lijn
Ze gingen denken in een lijn
In begin en einde
In almaar stijgen
In groei zonder terugval
Op de pijl van de tijd sprintten ze In een rechte lijn een hemel in
Van Meer en Nog Meer
Van A naar B van B naar C
En door tot in de eeuwigheid
Het leven was simpelweg een lijn tussen geboorte en dood
En na de dood? Vroeg Zuster Maan
Wat vind je daar?
Hoe moeten wij dat weten?
Wij kunnen niet voorbij de Lijn denken!
En hoe zit het met het Verleden en de Toekomst De Voorouders en de Ongeborenen?
De vraag kwam van Boom
Zij zitten niet op de Lijn voor zover wij kunnen zien
Dus doen zij er voor ons niet meer toe
Wij gaan voorwaarts, zeiden de Mensen
Voorwaarts, strevend naar het beste
Wij gaan voorwaarts, zeiden de Mensen
En we noemen het Vooruitgang
Dus de Stoet der Vooruitgang ging door en door
Jaren, decennia, eeuwen
Dit moest zo zijn, voelden de Mensen
Dit moest wel hun bestemming zijn
Nu vele generaties de Lijn gevolgd hadden
Nu vele generaties lineaire levens hadden geleid
Leek de belofte van de Lijn uit te komen
Hij kon eeuwig en altijd doorgaan
En alles zou steeds beter worden
Het dorp veranderde in een stad
Met vierkante huizen, genummerde stratenblokken
En rechthoekige wijken
Geobsedeerd door grenzen, muren en hekken
Creëerden de Mensen nieuwe verdedigingswerken
En ze barstten van de energie
Het stadsleven voelde als een feest zonder einde
Onvermoeibaar bleven ze doorgaan
Verrukt om te zien dat de stad groeide
Er was steeds meer van alles
Niet voor iedereen, maar in ieder geval voor iedereen te zien
Een stralende, bloeiende stad
En het Volk van Vooruitgang was gelukkig
Tot ze merkten
Dat ze dat niet waren
Hoe kon dat terwijl ze zo ijverig werkten?
Hoe kon dat terwijl ze de Lijn zo uitermate precies volgden?
Hee, wat is er aan de hand? Riep de Lijn
Ik ga nog steeds lekker, vanwaar die pruillip?
O, het is een schande beste Lijn, we hebben geen idee
Wij zijn het Lineaire Volk, het Volk van Vooruitgang
We zijn trots op die naam en we schamen ons
Je te moeten zeggen dat we misschien…
Nou ja… dat sommige dingen gewoon niet okee zijn
We leven in rechte lijnen langs elkaar heen
Zelfs onze moeders zijn vreemden voor ons geworden
En we voelen een bepaald gevaar
Omdat we merken
Dat al het ronde leven om ons heen verdwenen is
Bovendien zijn we zo moe, te moe om te slapen
Onze bevolking verdubbelt
Maar we voelden ons nog nooit zo in en in
Eenzaam
We willen stoppen
Wat?! Zei de Lijn, rood aanlopend
Net nu ik de langste rechte lijn ter wereld ben
Willen jullie ermee stoppen?
Verwachtend dat ik eindig?
O nee, beste Lijn, we willen niet dat je eindigt
Want dat zou ook het einde van ons betekenen, riepen de Mensen
We willen niet dat je eindigt
We willen alleen dat je een beetje buigt
Je hoofd een beetje terugbuigt naar de Aarde
O, luister alsjeblieft naar ons, voor wat het waard is
Nooit! Antwoordde de Lijn resoluut
Dan zou mijn leven één grote leugen zijn
Ik heb besloten dat ik een rechte lijn zou zijn
Anders dan al die rondwentelende chaos om me heen
Die nergens toe leidt
Alsjeblieft! Riepen de Mensen wanhopig
Alsjeblieft beste Lijn, luister naar onze smeekbede
We willen niet dat je eindigt
Maar we smeken je: buig, beste Lijn
Buig alsjeblieft Buig, beste Lijn, buig alsjeblieft
En de Mensen begonnen uit alle macht
Te duwen en te trekken aan de Lijn
En de Lijn begon te zwabberen
En de Lijn begon te zwaaien
Van links naar rechts
In golven, in golven
De Lijn werd één machtige golf
De grootste golf die de wereld ooit had gezien
Een woeste golf
Zo vol van woede
Een alles-overspoelende, razende golf
Die zijn armen rond de Aarde strekte
Verder en verder en Verder en verder
Tot hij zichzelf terugvond
In een perfecte
Cirkel
En de Lineaire Mensen werden heen en weer geslingerd
Sommigen verdronken, sommigen werden nooit teruggevonden
Sommigen zwommen in een rechte lijn naar nergens
Sommigen bereikten een eiland
Waar ze elkaar in stilte vonden
Rond een vuur
De vertrouwde omhelzing van gezichten
Liet hen langzaam opstaan
Ze herinnerden zich een ritme
Een oud, vergeten lied
Dat hun voeten als vanzelf leidde
In cirkels

Dit verhaal is niet alleen te lezen.
Je kunt het ook op verschillende manieren beleven:

Waarom dit verhaal zoveel zegt over medisch leiderschap

Dit verhaal raakt aan iets essentieels in medisch leiderschap. We herkennen allemaal dat verlangen om vooruit te gaan: sneller, beter, sterker. De druk van het systeem, van verwachtingen, van onszelf.

Maar leiderschap begint niet met harder lopen. Het begint met kunnen vertragen, bezinnen, stilstaan bij jezelf.
Je afvragen:

  • Waar ben ik eigenlijk naartoe aan het gaan?
  • Loop ik in de richting die klopt voor mij?
  • Ben ik mezelf nog, onderweg?

Want precies zoals de punt die een rechte lijn wilde worden, raken wij onszelf soms kwijt in de beweging. In de automatische piloot. In de snelheid.

Dit verhaal herinnert ons eraan dat buigen geen breken is, maar thuiskomen. Dat pauzeren geen zwakte is, maar wijsheid. En dat medisch leiderschap begint bij de vraag: hoe neem ik mezelf mee in alles wat ik doe?

Ander nieuws

Back To Top