Jong geleerd is oud gedaan?
Een van de uitdagingen in mijn leven is het omarmen van heelheid. Zowel yin als yang, de symbolen voor de kosmische dualiteit. Alles heeft een tegenovergestelde kracht om in balans te zijn, een dynamisch proces, dat nooit stopt of gestopt kan worden. Ook wij mensen kennen positieve en negatieve kanten. Het werkt verrijkend deze van jezelf te kennen en te kunnen benutten. Het valt helaas niet altijd mee om je ook te verzoenen met je kwetsbaarheid. Zowel op individueel niveau als maatschappelijk gezien liggen hier actuele uitdagingen, hoe manifesteren deze zich en hoe kan ik mij hiertoe verhouden?
In mijn puberteit ben ik twee keer verhuisd. Van Nederland naar Frankrijk en uiteindelijk weer terug. Door op deze leeftijd zo uit mijn omgeving te worden geplukt ben ik erg goed geworden in mij aanpassen. Een enorme kwaliteit maar tegelijkertijd een grote valkuil. Door de jaren heen heb ik hiermee gebloeid en gestoeid.
Mensen zijn sociale wezens en willen graag bij een groep horen, relaties aangaan met anderen. Daarom beschikken wij over conformiteitsdrang, de neiging om je aan te passen. Het gevaar hiervan is dat kwetsbaarheid niet meer getoond wordt. De kunst van het aanpassen is daarom dit niet ten koste van jezelf te doen, maar heelheid te betrachten. Waarbij je zowel je positieve als negatieve kanten benut. Het helpt daarbij wanneer je jezelf kent; wat zijn krachten en waar liggen valkuilen. En beiden vervolgens te omarmen. Zelfacceptatie en zelfcompassie zijn hierbij waardevolle instrumenten.
Dat weet ik inmiddels, maar toch blijft het een uitdaging. En helaas niet alleen voor mij.
Sinds een half jaar werk ik als medisch adviseur GGZ bij de zorgverzekering. Binnen de GGZ heerst veel onrust, onder andere door lange wachtlijsten en grote werkdruk. De grote instroom van patiënten met psychische klachten speelt hierbij een rol. Waar voorheen een sociaal netwerk zorgdroeg voor de meer kwetsbare onder ons, is de maatschappij verhard. Zelfredzaamheid, waarbij ieder voor zich dient te zorgen, is een hoeksteen geworden. De lat is steeds hoger komen te liggen om deel te kunnen nemen, waardoor er geen ruimte meer bestaat voor kwetsbaarheid. Het gebrek aan maatschappelijke gezondheid op dit terrein reflecteert zich in een toename van mensen die psychische klachten ervaren. Terwijl kwetsbaarheid mensen juist zo mooi en heel maakt. De illusie van de maakbare wereld is tot de standaard verheven. Helaas geven wij dit (vaak onbewust) mee aan onze kinderen en kleinkinderen. Ook ik maak mij soms schuldig aan de ‘curling ouder’. Daarbij vergeet ik dan dat in tegenslagen juist de levensles van weerbaarheid en veerkracht schuilt. Als ouder probeer ik hier bewuster mee om te gaan. Als medisch adviseur mag ik meedenken hoe we weerbaarheid en veerkracht terug kunnen brengen in onze maatschappij.
Door de jaren heen heb ik steeds meer geleerd om yin en yang in mijn eigen leven te omarmen. Dat heeft mij veel opgeleverd. Bijvoorbeeld mijn toegewijde partner, die mij door en door kent en mij in heelheid liefheeft. Ook heb ik, na jaren als huisarts te hebben geploeterd, omarmd dat het pragmatische huisartsen vak minder goed bij mij past. Waar mijn zorgvuldige en reflectieve inborst mijn spreekuren tijd technisch tot een worsteling maakten kan ik deze kwaliteiten nu goed benutten als medisch adviseur.
Deze maand word ik 40 jaar. Het is mij nog niet gelukt om mijn eerste rimpels te omarmen. Wel heb ik al mogen ervaren dat ouder worden ook mooie kanten kent. Juist door het omarmen van zowel yin als yang. Uiteindelijk zal het dus wel goed komen met mij en mijn rimpels en zal ik juist verrijking ervaren door mijn kwetsbaarheid. Ik roep iedereen op om met mij de uitdaging aan te gaan om kwetsbaarheid te omarmen!