“Ik heb een leven gered van een patiënt en blijf me maar afvragen of ik dit wel goed heb gedaan.” Dit is de verkorte versie van een inbreng van een huisarts in een gemengde intervisiegroep (huisartsen en medisch specialisten) Hij legde uit, dat dit kwam door een opmerking van één van de ambulance verpleegkundigen en een opmerking van de specialist op de EHBO.

De andere mensen in de groep gingen hier helemaal op in. En met elkaar werd er flink ingezoomed op wat er misschien wel fout was gegaan.

Interessant, dat niemand óók stilstond bij wat er goed was gegaan.

In onze maatschappij en in de zorg in het bijzonder zijn we vooral gefocust op wat er fout is gegaan en fout kan gaan. Uiteraard is risico beperking in de zorg een belangrijke. Soms gaat het tenslotte over leven en dood. Dus focus op wat fout is gegaan en fout kan gaan is zeker van belang.

Dat we tegelijkertijd vergeten om ook te vieren wat er goed gaat raakt me in mijn hart. Dit betekent namelijk, dat we in de zorg steeds vanuit negatieve focus werken, wat niet heel motiverend is. Ook het brein van artsen heeft bevestiging nodig. En positieve bekrachtiging. Uit neuropsychologisch onderzoek blijkt zelfs, dat dit meer impact heeft, dan alleen de focus op wat er fout gaat.

We kwamen erachter, dat er in deze casus echt niks fout was gegaan. Dat de opmerkingen die gemaakt waren zelfs waarschijnlijk positief bedoeld waren. Maar dat deze huisarts eigenlijk niet goed durfde om trots te zijn op zijn spannende ingrijpen. En daardoor bleven zijn innerlijke critici achteraf maar ‘zeuren’ in zijn hoofd of het nu wel goed was gegaan.

Marianne Williamson schreef hierover:

“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, ‘Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?’
Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It’s not just in some of us; it’s in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

Korte samenvatting in het Nederlands: Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is juist dat we onmetelijk krachtig zijn. Het is niet de duisternis, maar juist het licht in ons, dat we het meeste vrezen…
En als we ons LICHT laten schijnen, geven we onbewust de ander toestemming om hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Door ook aandacht te geven aan wat er goed gaat, kunnen we een positievere werksfeer creëren in de zorg.