Al die artsen in overlevings stand

Op dit moment vraagt onze huidige maatschappij van veel mensen meer dan ze te bieden hebben. Dit gebeurt op heel veel plaatsen in de maatschappij. In het bedrijfsleven, in het onderwijs, bij de politie, enzovoorts. En zeker ook in de zorg.

Het lijkt ook in de zorg nooit genoeg, wat je te bieden hebt. En dus gaat het brein van al die zorg professionals in de overlevings stand. En dan lijkt het bijna onmogelijk om je authentieke kwetsbaarheid te tonen.

Stoer doorploeteren en de belangen van je patiënten en je collega’s boven die van jezelf stellen. Want dat geeft (in ieder geval kortdurend) voldoening. Een goed voorbeeld van de ‘redder’ in de dramadriehoek.

Of heel overdreven en nadrukkelijk je grenzen aangeven en daar nooit overheen gaan. Een voorbeeld van ‘slachtoffer’ in de dramadriehoek.

Of continu klagend over al die anderen: de zorgverzekeraars, het bestuur, de patiënten, die vervelende collega’s, die opleiders, die aios, die anios, en ga zo maar door. De ‘aanklager’ in de dramadriehoek.

Wat al deze drie rollen in de zogenaamde dramadriehoek gemeen hebben, is dat de verantwoordelijkheid niet op de gezonde plaats ligt. en het kortdurend prettig kan voelen, maar vervolgens uiteindelijk niks constructiefs oplost.

Wanneer al die zorgprofessionals met zijn allen samenwerken vanuit die overlevings stand is het echt lastig om iets proactiefs voor elkaar te krijgen.

Hierbij dus een oproep: Wat heb jij nodig om binnen de omstandigheden, die altijd nóg meer van je zullen vragen, jouw grenzen te stellen? Jouw kwetsbaarheid te tonen?

PS: de volgende keer dan verder hoe je uit de dramadriehoek in de medisch leiderschaps driehoek kan stappen!