Het raakt mijn hart wanneer artsen in eilandjes werken

In veel intervisie gesprekken komt dit aan de orde: als arts heb je vaak het gevoel dat je op verschillende eilandjes werkt. Dat er een wij-zij cultuur heerst. En daardoor begrijp je elkaar zo makkelijk verkeerd. En werk je zo makkelijk langs elkaar heen. En dat maakt de zorg er niet beter op. Ondanks alle goede bedoelingen.

Als eerste oplossing wijzen we dan altijd heel makkelijk naar de ander. En helaas: die ander kan je niet veranderen. Dus wat kan jij er aan doen, zodat je minder in eilandjes werkt?

Dat begint met een fundamentele keuze: Verbind je je met de ander vanuit liefde of vanuit angst? Liefde lijkt een groot woord wanneer we het over samenwerken met collega’s hebben. Maar wanneer er in de filosofie en psychologie naar de oorsprong wordt terug geredeneerd, kom je uit op deze twee polen. Die dus ook in samenwerking met jouw collega’s geldt: ervaar je je collega als bedreiging(angst) of als bondgenoot (liefde)? Kan je je collega(s) met open hart benaderen?

Wanneer je de ander kan bezien met een open hart, met liefde voor een medemens, kan je veel beter zien dat jouw collega ook maar zijn/haar best doet. En ook fouten maakt. Net als jij.

En dan kan je samen gaan kijken naar wat er echt nodig is om die eilandjes cultuur te transformeren. Uiteindelijk wil iedereen een betere zorg creëren. En iedereen is er ook wel van doordrongen, dat eilandjes cultuur daar niet bij helpt en het geheel niet efficiënter maakt.

Soms zijn er wel verschillende belangen. Wanneer je daar vanuit liefde een gesprek met elkaar over hebt, is dat een heel ander gesprek, dan wanneer dit vanuit angst gebeurt.

Probeer het eens! Kiezen voor liefde in dienst van efficientie😀