The anatomy of peace
In deze tijd zo actueel. Vrede in het groot begint bij vrede in het klein. Hoeveel ‘oorlog’ en vrede creëer jij om je heen?
Dit boek beschrijft in romanvorm hoe wij als mens onszelf van binnen ‘wapenen’. En hoe je daar ook anders mee om kan gaan.
Het is het verhaal van een Joodse en een Palestijnse jongen. Vanuit hun verleden en hun opvoeding kunnen ze eigenlijk niets anders dan elkaar haten. Toch is er iets in deze jongens dat maakt dat ze echt kontakt willen maken. Ze realiseren zich dat dit niet zal lukken als hun hart “in oorlog” is met de ander.
Via dit verhaal wordt een methode uitgelegd hoe we beter kontakt kunnen hebben met elkaar op een dieper niveau, ook al hebben we tegenstrijdige belangen. Hoe we ons hart van de “oorlog-stand” in de “vrede-stand” krijgen. Door het lezen van dit boek realiseer je je ook hoe vaak je eigenlijk zelf in de “oorlog-stand” gaat.
Onze hersenen kunnen functioneren door te oordelen. Er komen zoveel stimuli op ons af, dat onze hersenen continu keuzes moeten maken op welke input ze zich focussen. Dit proces wordt geholpen door snel een oordeel te hebben over wat er op je afkomt. In de eerste oogopslag wordt dus al een besluit genomen of de ander een gevaar is of niet. Dit doen we bij fysieke gevaren, maar ook bij (geïnterpreteerde) emotionele gevaren. Dus zorgt dit ervoor dat we bij ieder mens meteen een oordeel hebben.
De tweede stap die onze hersenen dan doen is: alle signalen die binnenkomen screenen en liefst kiezen we dan de signalen die ons vooroordeel bevestigt. Zo wordt dan in ons hoofd dit oordeel steeds meer waar.
Ons oordeel wordt mede gevormd door wat we in het verleden hebben meegemaakt en welke overtuigingen we vanuit opvoeding en omgeving mee hebben gekregen. Hiermee vormen we een soort framewerk, waarmee we grip krijgen op de werkelijkheid. In dit boek wordt zo’n framewerk beschreven als “boxes”:
De “Ik ben beter dan jij”-box.
Dat moment dat je in gedachten denkt: “ohhhh, hij begrijpt er ook níks van! Moet ik dit nu blijven uitleggen? Pfffff, wat een tijdverspilling”. Niet echt verbindend…
De “Ik ben minder dan jij”-box
Regelmatig coach ik huisartsen, die zich minder voelen dan specialisten. Bijvoorbeeld met als gevolg dat ze wanneer ze in overleg zijn met specialisten, dichtklappen. Onmiddellijk gaan er (oude) mechanismen in werking waarbij zij zelf geloven, dat ze minder waard zijn en niet genoeg weten.
De “Ik verdien het”-box
Wanneer je in de trein zit en je geen zin hebt dat er iemand naast je komt zitten, ook al is het druk. En je dan je tas op de stoel naast je zet en dan vooral andere mensen niet aankijkt. Want je weet natuurlijk dat dit niet heel sociaal is…
De “Ik moet gezien worden als” – box.
Wanneer je keihard aan iets hebt gewerkt en mensen beginnen met kritiek te geven. Hoe terecht die kritiek ook kan zijn, je kan het niet horen, want je voelt je miskend in al het werk dat je hebt gedaan. Geeft regelmatig niks opleverende discussies…
In het boek worden heel veel voorbeelden gegeven en vooral ook tips en modellen hoe je uit deze niet dienende patronen kan stappen.