In de Gelderlander, 2 augustus 2020:

De daklozendokter van Ede wil nooit meer iets anders

EDE – Maaike Michon is een huisarts met speciale aandacht voor de kwetsbaren in onze samenleving. De ‘daklozendokter’ wordt ze ook wel genoemd, een geuzennaam die ze met trots draagt: ,,Er bestaat slechts een dunne scheidslijn tussen een comfortabel leventje en een leven op straat.”

Huisarts Maaike Michon (46) verhuisde twee jaar geleden met haar gezin naar Ede om een praktijk te starten. Door de grootschalige woningbouw in Ede en het daardoor ontstane tekort aan huisartsen, zagen zij en haar man kansen.

Patiënten met complexe, psychiatrische problemen

Samen zijn ze op nul begonnen. ,,Mijn man is eigenlijk registeraccountant en nu fulltime manager van de praktijk,” vertelt de arts. En dat is nodig, want de praktijk groeit als kool. Binnen anderhalf jaar had Michon ruim 3.000 patiënten. ,,Ik heb een voorliefde voor patiënten met complexe, psychiatrische problemen.”

Het pension van Het Leger des Heils is ‘om de hoek’ van haar praktijk in Medisch Centrum Veluwse Poort.

,,Ik kom heel makkelijk met patiënten uit die groep in contact. Het is altijd mijn wens geweest om iets voor die doelgroep te betekenen. Als iemand in het ziekenhuis revalideert na een ongeluk, dan krijgt hij of zij een fysio aan bed voor oefeningen en herstel. Zo ga ik bij het Leger op bezoek, omdat het voor de meeste daklozen een te grote drempel is om naar mij te komen. Misschien helpt dat om ze in de toekomst wel mijn praktijk te laten bezoeken.”

Zware periode in haar eigen leven

Die voorliefde van Michon komt voort uit zwaardere perioden uit haar eigen leven. ,,Ik heb een turbulente scheiding van mijn ouders meegemaakt. Mijn zusje heeft op haar zestiende een ongeluk gehad waardoor ze ernstig gehandicapt is geraakt. En ik heb veel zorg gehad voor mensen in hun laatste levensfase. Als het er op aankomt, bestaat er slechts een dunne scheidslijn tussen een comfortabel leventje en een leven op straat.”

Of je die scheidslijn overgaat, wordt grotendeels bepaald door pech, vindt ze. ,,Of geluk. Daarom zie ik daklozen voor wie ze zijn en wil ik hen die zorg bieden waar ze verder mee kunnen.”

Geen ‘reddende engel’

De daklozendokter stelt nadrukkelijk dat ze er niet is om ze te ‘redden’. Het is echt haar functie om een huisarts te zijn. ,,Ik vertrouw er op dat het aspect waar ik voor kom een deel van de oplossing is voor de problematiek waar daklozen in verzeild zijn geraakt.”

Wat dat betreft heeft de arts ook een andere werkwijze dan gebruikelijk. Op de universiteit leren ze je om meteen naar de inhoud van de klachten te gaan. Michon vindt het winnen van vertrouwen het grootste deel van haar werk als huisarts. De medische handelingen volgen daarna.

,,Ik begin altijd met de context,” licht ze haar manier van werken toe. ,,Vragen naar het beroep dat iemand had en andere manieren om ze te bevragen, met oprechte interesse. Hoe je dat doet, verschilt van persoon tot persoon.”

De cultuur van de huisartsenpraktijk

Dat heeft ook zijn weerslag op de cultuur van de huisartsenpraktijk. Humor vindt Michon enorm belangrijk. Ze zegt dat ze er heel wat aflachen. De manier van samenwerken is per definitie op basis van gelijkwaardigheid. Daklozendokter zijn geeft haar veel voldoening.

,,Ik vind het fijn om iets te betekenen voor een ander op weg naar herstel, zelfredzaamheid en zelfrespect. Wat dat betreft heb ik een gaaf beroep, echt het mooiste dat er is.”

Michon zoekt de samenwerking met partners die ook een sociaal hart hebben. Ze heeft een hotline met een psychiater en doet vaak een beroep op de expertise van collega die gespecialiseerd is in ADHD. ,,Huisarts voor de kwetsbaren zal ik altijd blijven. Het is een groot deel van mijn levenswerk. Het idee dat dak- en thuislozen me snel vertrouwen en mijn oprechtheid aanvoelen. Ik zou niet weten hoe ik daar ooit genoeg van ga krijgen.”